a: Yerim ben onun su getiren amcasını.
k: Ama anne, o zaman bana amca kalmaaaaz…
Doktor muayenesi sırasında aniden;
k: Siz benim adımı neden Karan koydunuz?
k: Anneee, burdan takla at.
a: Ama ben o kadar küçük değilim.
k: Ama büyüyeceksin, değil mi?
a: Yok anneciğim, ben bu kadarım. Büyümeyeceğim.
k: Ama şimdi 35 yaşındasın. Daha sonra büyüyeceksin.
a: Yaşım büyüyecek ama boyum bu kadar kalacak.
k: Neeee?!? Baba kadar olmayacak mısın?
Dedesi ile geçen konuşma;
d: Karan, sen “Karan beyefendi” misin, “Karan efendi” misin, yoksa “Karan” mısın?
k: Eeee, “İstanbul beyefendisi”
Uçakta
k: Şimdi evler büyük. Yüskeğe çıkınca küçük olcaklaaaaar.
Yatak odasındaki pufu alıp bilgisayarın karşısına geçer;
k: Anne bak benim koltuğuma. Bunun adı tabure, çünkü arkası yok.
a: Onun başka bir ismi daha var biliyor musun?
k: Onun adı “aynaya bakan” olabilir mi acaba anne?
Misafir oyuncu: Duru (6 yaş)
k: Sakıııııız!
a: Duru’ya da sor bakalım, o da ister miymiş?
k: Duru sakız ister misin?
d: Falım mı?
Şaşkın, kafası karışmış bir ifade ile;
k: Sakııız?!?
Ben şimdi küçüğüm ya , o yüzden “alışviiş” diyebiliyorum. Büyüyünce “alışveriş” diyeceğim.
Sulu köfte yerken;
Bu yemeğe sulu patates de diyebiliriz…
Funda teyzesinin iletişim denemesi ve bizimkinin uç noktadaki cevabı;
f: Sen hangi şekilleri biliyorsun?
k: Rectangle, square, circle, triangle
f: …
k: Anne beni rüyanda görecek misin?
a: Tabii ki.
k: Babamı görecek misin?
a: Evet.
k: Anne beni neden görmeyeceksin? Neden evet demedin?
Ve sonraki 10 dk boyunca “tabii ki” “evet”in daha fazlası, daha güzeli, hatta “iki kere evet” demek diye dil döken anne.
